Հայաստանի, այսպես ասած, ընդդիմադիր քաղաքական ուժերի շրջանակը տավուշյան զարգացումներին թուրքական արձագանքից հետո այդ հանգամանքը դարձրել է ներքաղաքական քարոզչական տրենդ և փորձում է տեղավորել հետհեղափոխական ավանդական քարոզչական տրամաբանության շրջանակում: Այդ շրջանակն, ինչպես հայտնի է, գծված է այսպես ասած՝ «հայկական ինքնության դեմ կատարված թավշյա հեղափոխության» մասին հռչակումներով, որոնց հիման վրա փորձ է արվում դիրքավորվել ազգային-պահպանողականության դաշտում: Իհարկե, ազգային-պահպանողականության փոխարեն հանրությունն առայժմ ավելի շատ ականատես է ընդամենը անձնական-հայհոյականության վարքագծի, քաղաքական փաթեթավորումների ներքո, բայց դա այլ հարց է, ներկայումս թողնենք դա և վերադառնանք թուրքական վտանգին և հայաստանյան ներքաղաքական դաշտում դրա «շրջանառությանը»: Ի՞նչ են ուզում այն շրջանառողները, մեղմ ասած՝ պարզ չէ: Այն, որ հայկական պետականության համար կա թուրքական վտանգ, սպառնալիք, որ այն կրում է ռազմավարական բնույթ և որ այդ հարցում բացարձակապես էական չէ անգամ այն՝ ճանաչել է Անկարան Ցեղասպանությունը, թե ոչ, երևի թե պարզ է անգամ դպրոցական աշակերտի համար: Հաճախ է, օրինակ, դիտարկվում, որ Ցեղասպանության ճանաչումը կանխարգելում է թուրքական հնարավոր ագրեսիան: Դա ամենևին այդպես չէ:
Անգամ Ցեղասպանությունը ճանաչած Թուրքիան իր ներկայիս գաղափարաբանությամբ, փիլիսոփայությամբ շարունակելու է լինել Հայաստանի, հայկական պետականության էքզիստենցիալ սպառնալիք: Այդ ամենն ավելի քան պարզ է: Պարզ չէ, թե ինչ ենք անում դրանից հետո: Այո, կա սպառնալիք, կա վտանգ՝ մարտավարական, ռազմավարական, և, այո՛, պետք է լինել դրա հանդեպ չափազանց ուշադիր, զգույշ, պետք է աշխատել այդ վտանգը չեզոքացնելու սեփական կարողությունների ուղղությամբ՝ որպես ազգ և պետություն և, բնականաբար, աշխատել նաև այդ հարցում հնարավորինս շատ գործընկեր և դաշնակից ունենալու ուղղությամբ, հույս չդնելով մեկի վրա, ով էլ լինի այդ մեկը: Բայց, ահա այստեղ է, որ հայկական ներքաղաքական կյանքի մասնակիցների ճնշող մեծամասնությունը հայտնվում է բավականին անհարմար և քաղաքական տեսանկյունից անհոդաբաշխ վիճակում: Որովհետև հայաստանյան ներքաղաքական շրջանառության մեջ նրանք դրել ու պտտում են հենց մեկի գաղափարը, բաց, ուղղակի, կամ լատենտ՝ անուղղակի տրամաբանությամբ ու ձևերով: Խոսքը Ռուսաստանի մասին է: Նրանք Ռուսաստանը հռչակում են այն միակը, որ կարող է Հայաստանին օգնել դիմագրավել թուրքական ագրեսիան, այն միակը, որ կանի դա, կօգնի մեզ և այլն:
Ավելին, երբ որևէ մեկը դնում է այլընտրանքի անհրաժեշտության հարց, «միակի հետևորդները» անմիջապես հրապարակ են բերում «հակառուսականության», այսպես կոչված, «թեզը» և նենգափոխում Հայաստանի համար հույժ կարևոր քաղաքական օրակարգը: Այդ նենգափոխումը միտումնավո՞ր է, և ի՞նչ շարժառիթով, թե՞ բխում է պար...
