Երգի թատրոնի բեմում Ներսես Ավետիսյանն էր։ Մոտ մեկ ժամ հանդիսատեսը շունչը պահած հետեւում էր մոնոդրամայի զարգացումներին։ Դերասանին նման կերպարում հանդիսատեսը տեսնում էր առաջին անգամ՝ մի քանի շերտ էր նրա խաղը։Ամերիկացի հեղինակ Յան Քաուքենբուշի «Ցուրտ օր դժոխքում» պիեսի հիման վրա բեմադրված ներկայացումում ապրումների, հոգեբական ծանր իրավիճակների մի ամբողջ տարափ է: Ու այդ ամենում՝ սեր. ինչպես այն փայփայել, ինչպես կյանքդ արժեւորել եւ ունեցածդ գնահատել։
«Անգամ ես ինձ այսպես չեմ ճանաչում, մինչեւ հիմա դողում է մարմինս. շատ էմոցիոնալ էր ու պատասխանատու»,- BRAVO.am-ի հետ զրույցում անկեղծանում է դերասանը մոնոներկայացման ավարտից րոպեներ հետո. «Ուրախ եմ, որ հենց հիմա ենք խոսում այս ամենի մասին ու այն էլ՝ մեր երկրում։ Այնքան կարեւոր ենթակետեր կան, որ չեմ ուզում ոչ մեկն առանձնացնել։ Պարզապես ապրեք ձեր լավագույն կյանքն՝ առանց հետ նայելու, առանց երկար մտածելու ու առանց վերլուծելու»։
Պատմում է՝ երբ առաջին անգամ ձեռքը վերցրեց պիեսը, վախենալու էր, բայց ընթերցելիս հասկացավ, որ շատ ընդհանուր գծեր ունի Չարլիի հետ. «Քամող ու քերող կերպար է, էմոցիաների տեղատարափ։ Ասես 17 տոննայանոց քար է ընկել ուսերիցս։ Ամեն ինչ դրա մասին էր՝ ղեկին, ուտելիս, քնելուց առաջ, բայց հիմա կարող եմ ասել, որ ասելիքս տեղ հասավ։ Այն է՝ ապրեք սիրելով»:
«Երգի թատրոնը միշտ ընկալել ենք էքսպերիմենտալ լաբորատորիա, որտեղ կարող...