Բազմաթիվ միջազգային մրցույթների դափնեկիր, «Եվրոպայի մշակույթի դեսպան» պատվավոր տիտղոսին արժանացած երգչախումբը 2022-ին տոնում է հիմնադրման 30-ամյակը:
«Արմենպրես»-ի թղթակցի հետ զրույցում Տիգրան Հեքեքյանը պատմել է «Հայաստանի փոքրիկ երգիչներ»-ի ստեղծման, նվաճումների և ապագա ծրագրերի մասին:
-Պարոն Հեքեքյան, երգչախումբը հիմնադրեցիք 1992-ին, երբ երկիրը ծանր վիճակում էր, փորձում էր ոտքի կանգնել, առաջ նայել: Ի՞նչ առաքելություն կարող էր այն իրականացնել այդ տարիներին, որո՞նք էին Հայաստանի փոքրիկ երգիչների առաջնահերթությունները:
-1992 թվականին, երբ մեր հայրենակիցներն ընտանիքներով լքում էին Հայաստանը, հասկացա, որ պետք է ստեղծել մի միջավայր, որտեղ երկրում մնացած ընտանիքները իրենց զգան երջանիկ, լույսի, ջերմության մեջ, որտեղ կլինի անաչառ մթնոլորտ, որտեղ երեխաներն իրենց տեր կզգան:
Երբ ես փոքր էի, երազում էի ստեղծել պարսպապատ մանկական քաղաք, որպեսզի մեծերի վատ բարքերը չթափանցեն այնտեղ, և այն փոքրիկ ընտանիքը, քաղաքը, որն ստեղծել ենք, ունի իր օրենքները. մեզ մոտ ավագներն ընտրվում են, գլխավոր ավագն ընտրվում է, նրանք ունեն ձայնի իրավունք, առաջարկներ, խնդիրները լուծելու հնարավորություններ ու կարողություններ: Շատ հարցերում ինքնակառավարվող մեխանիզմ է: Դեռ այն ժամանակ գիտեի, որ երգչախումբը պետք է ունենա համաշխարհային ճանաչում և այն անվանեցի «Հայաստանի փոքրիկ երգիչներ», որպեսզի ուր էլ գնանք, Հայաստանի անունը հնչի: Այսօր էլ դա նույնքան արդիական է, քանի որ մեր պետության մասին շատերը չգիտեն:
Երկուսուկես տարեկան երգչախումբը մեկնեց առաջին միջազգային շրջագայությանը. դա մեր կյանքում առաջին ու ամենաերկար ուղևորությունն էր: Եղել ենք 7 եվրոպական երկրում և ԱՄՆ-ի 15 նահանգում: Ավտոբուսով քաղաքից քաղաք էինք գնում, ելույթներ ունենում ու միանգամից մեծ ճանաչում ստացանք: Մեզ անվանում էին Հայաստանի փոքրիկ դեսպաններ, և մենք զգում էինք հայրենիքին ճանաչում բերելու, երկրի վարկանիշը բարձրացնելու առաքելությունը: Հպարտ էինք և՛ ես, և՛ փոքրիկները:
-Կարո՞ղ ենք ասել, որ ձեր առաքելությունը նաև հայկական երաժշտությունը տարածելն է:
-Մեր երգացանկում զգալի տեղ են զբաղեցնում հայ կոմպոզիտորների ստեղծագործությունները: Շատ ենք հնչեցնում նաև արևմտաեվրոպական հեղինակների գործեր: Մենք ունենք 21 լեզվով կատարումներ: Ճապոնական 20 գործ, չինական մի քանի գործ. երգում ենք ֆրանսերեն, անգլերեն, իտալերեն, արաբերեն ոչ թե մեկ կամ երկու, այլ մի քանի գործ, սակայն արտերկրում նախընտրում ենք կատարել հայկական երաժշտություն ոչ թե այն պատճառով, որ Գերմանիայում գերմանացիներն ավելի լավ են կատարում օրինակ՝ Բախի գործերը, այլ որովհետև ցանկանում ենք մերը ճանաչելի դարձնել:
Տարիներ առաջ, երբ Իսրայելում եբրայերեն ստեղծագործություն կատարեցինք, երկրի ԱԳՆ-ի մշակույթի բաժնի պատասխանատուն հրեա խմբավարների ներկայությամբ ասաց, որ Իսրայելի երգչախմբերն այնքան լավ չեն կարողանում եբրայերեն երգել, և բոլորը համաձայնվեցին նրա հետ: Ճապոնիայից Հայաստան եկավ JVC ընկերության ներկայացուցիչը, որպեսզի այստեղ մենք տասը ճապոնական երգ ձայնագրենք խտասալիկի համար: Ընկերության ներկայացուցիչն ասաց, որ 5 մլն մանկական երգչախումբ ունեն, սակայն չեն գտել ճապոնական որևէ երգչախումբ, որն ավելի հոգեթով, ավելի գեղեցիկ կարողանա երգել ճապոնական երգեր, քան «Հայաստանի փոքրիկ երգիչներ»-ը:
Մեր համերգային ծրագրի առնվազն կեսն օտար լեզվով է, բայց, երբ երգում ենք Խորենացի, Մաշտոց, Շնորհալի, Օձնեցի, Նարեկացի ու հայտարարում ենք 5-րդ դար, լրիվ այլ տպավորություն է ստեղծվում: Հետո ասում ենք Կոմիտաս, անդրադառնում ենք Արթուր Արամյանին, Դավիթ Հալաջյանին, Ռոբերտ Ամիրխանյանին, Ռոբերտ Պետրոսյանին, Երվանդ Երկանյանին, Շաքարյանին, Արզաս Ոսկանյանին և այլ հեղինակների: Դա մեր զենքն է, մեր ուժն է, մեր հպարտությունն է:
-Մի առիթով նշել եք, որ երգելու հնարավորություն եք տվել ոչ միայն շնորհաշատ երեխաներին, այլև բոլոր նրանց, ովքեր ցանկանում են երգել: Մտավախություն չկա՞ր, որ այդ դեպքում կձախողեք:
-Մինչև 2002 թվականը ուղիղ տասը տարի ես ընտրում էի երեխաներին, ընտրում էի ոչ միայն ձայնով, լսողությամբ, այլև՝ տեսքով: 2002-ին, երբ մեզ ճանաչեցին աշխարհի լավագույն երգչախումբ, իսկ մինչ այդ արժանացանք «Եվրոպայի մշակույթի դեսպան» պատվավոր տիտղոսին, հասկացա, որ ավելին հնարավոր չէ անել. չենք կարող գնալ ու կրկին միջազգային մրցույթների մասնակցել, իսկ ես նախընտրում եմ անընդհատ բարձրանալ փոքրիկ սարեր, քան մեծ սարի գագաթը նվաճել ու մնալ այնտեղ: Ուստի ամենաբարձր գագաթից բացեցի դռներն ու հնարավորություն տվեցի բոլոր ցանկացողներին միանալ երգչախմբին:
Առաջին մի քանի տարին հազիվ էինք պահում մեր որակը, անգամ զգում էի, թե ինչպես ենք անկում ապրում: Այդ ընթացքում արտերկիր չենք գնացել. մի քանի տարի անց բարձրացանք ու առ այսօր գնում ենք առաջ: Այն գործերը, որոնք տարիներ առաջ դժվար...
