ՍԴ դատարանակազմի թափուր տեղերի լրացման խորհրդարանական ընտրությունը սոցիալական ցանցերում, հանրային ակտիվում, քաղաքացիական, քաղաքական մի շարք շրջանակներում արժանացավ քննադատության ու դատավորների երեք արդեն բավականին հայտնի թեկնածուներին հավանություն արժանացնելու «Իմ քայլը» խմբակցության հասցեին կոշտ գնահատականների:
Այդ ամենը գերակշռող մեծամասնությամբ ուղեկցվում էր բավականին հուսահատ, ապատիկ եզրահանգումներով, որոնց հեղինակները տեղի ունեցած ընտրությունը դիտարկում էին պետության համար ծանր հետևանքի կանխատեսման պրիզմայով: Այստեղ, անշուշտ, որևէ մեկը չի կարող երաշխավորել այս կամ այն արդյունք կամ հետևանք, և, խոշոր հաշվով, դատավորը Հայաստանի քաղաքացին է՝ հետագա զարգացումների հանդեպ իր գնահատականով, որը ձևավորելու համար էլ ի վերջո պայքարում են քաղաքական ուժերը և հանրային դաշտի այլ դերակատարներ: Սակայն այստեղ, թերևս, կա մի շատ կարևոր հանգամանք, որը պետք է հաշվի առնել կառավարման ընթացիկ քայլերը գնահատելիս: Ինչի՞ վրա է խաղում Հայաստանում կառավարած նախկին համակարգը ներկայումս: Ակնառու է՝ այդ խաղը կառուցված է հանրային ապատիայի, հիասթափության, հուսահատության վրա: Տեղեկատվա-քարոզչական ամբողջ ռեսուրսը ուղղված է «պետության կործանման» տպավորություն կամ համոզում ձևավորելուն: Հետևաբար՝ այն խմբերը կամ ուժերը, որոնք չեն հարում նախկին համակարգին, բայց նաև բազմաթիվ դժգոհություններ ու դիտողություններ ունեն նոր մեծամասնության գործունեության և քաղաքականության առնչությամբ, ռեֆորմների բովանդակության և ընթացքի, կադրային լուծումների առնչությամբ, զուգահեռ ունեն մի խնդիր՝ կամա, թե ակամա չնպաստել ապատիայի և հուսահատության խորացմանը միտված նախկին համակարգից եկող ջանքին:
Ասել կուզի, ներկայիս իշխանության...
