Մեծ ցավով ու կսկիծով եմ գրիչ վերցնում: Տեսնելով մեր միայնակ ու դաժան պայքարն այս արհավիրքի դեմ՝ կարելի է ասել, որ մոնղոլ-թաթարական այս հորդաներն ինչպես 14-րդ դարում մտան մեր դրախտային երկիրն ու ավիրեցին, նույնը կրկնվում է 21-րդ դարում՝ քաղաքակիրթ կոչվող աշխարհի աչքի առաջ: Եվրոպա, ԱՄՆ, Չինաստան եւ այլն, չհաշված անիմաստ հայտարարությունները, ոչ մի սանկցիա չեն կիրառում տեռորիստի դեմ կամ չեն փորձում ճանաչել Արցախի անկախությունը: Եվ սա պետք է մեր ժողովրդին ստիպի հետադարձ հայացք գցել իր անցյալին: Պատմության ընթացքում 12 անգամ ռուսը պատերազմել է թուրքի դեմ: Բոլոր պատերազմների ընթացքում հայերը եղել են ռուսների հետ առաջին շարքերում, որն էլ պատճառ դարձավ 15 թվի մեծ եղեռնի: Հայ զինվորը կռվել է Բուլղարիայի ազատագրական կռիվներում: Անդրանիկի կամավորական բանակը հերոսական կռիվներ է մղել բուլղար ժողովրդի կողմից: Հայ զինվորը կռվել է Ուկրաինայի, Բելառուսի ազատագրման համար, կռվել է Չեխիայում, Լեհաստանում, Ֆրանսիայում, Իսպանիայում, մերձբալթյան երկրներում:
Նշածս բոլոր երկրներում կա հերոսաբար զոհված հայ զինվոր: Էլ չեմ ասում մեր հրամանատարների, գեներալների հաղթարշավի մասին: Մենք զոհեր ենք տվել նաեւ ռուս-ճապոնական կռվի ժամանակ: Ո՞ւմ եւ ինչի՞ համար ենք մեր ազնվագույն արյունը հեղել, Դրոն նույնիսկ շատ հրեաների է փրկել 2-րդ համաշխարհայինում:
Դարեր շարունակ եղել ենք պատվար վրացիների համար։ Մեր երկիրը ոտնատակ է գնացել, բայց քանի-քանի անգամ ենք պաշտպանել Վրաստանը ասպատակողներից, երեւի հանուն այն ազնվական հայ հարուստների, որոնք շենացնում ու ծաղկեցնում էին Վրաստանը, իսկ Երեւանը մի գյուղաքաղաք էր ընդամենը: Բոլորի համար, բոլոր ժամանակներում կռիվներին մասնակցել է նաեւ սփյուռքը՝ կամավորներով եւ բազմամիլիոն օգնություններով: 2-րդ համաշխարհայինին սփյուռքը Ռուսաստանին նվիրեց մի ամբողջ տանկային շարասյուն, բացի դրանից՝ հարյուրավորները կռվում էին Ռուսաստանի կողմից: Մեր խելքը, ուժը, գիտելիք...
